Toureloer

In de lezerstour ben ik helaas niet al te hoog geëindigd dit jaar, maar gelukkig ook weer niet als laatste. Tc Tubantia berichtte afgelopen zaterdag dat een zekere heer Pieterson het allermeest van wielrennen weet en de lezerstour heeft gewonnen. Bravo.
Dat ik volgend jaar waarschijnlijk niet meer meedoe aan dit op zich geweldige spektakel, heeft niet zozeer te maken met m’n eigen teleurstellende noteringen van de afgelopen jaren, maar alles met een bericht in Metro van dinsdag over Lance Armstrong, zevenvoudig tourwinnaar. Wel eens vaker heb ik de wenkbrauwen gefronst bij het zoveelste dopinggeval, maar dit doet voor mij de deur dicht. Een tiental oud-ploeggenoten getuigden tegen hem en ik kan me onderhand niet meer voorstellen dat al die mensen onwaarheden verkondigen.
Het was op een warme en zonnige dag in juli dat ik op de camping in Frankrijk een bergetappe volgde op tv. Ondanks de hitte, kreeg ik kippenvel op m’n armen toen ik zag dat The Boss tijdens een loodzware beklimming een keer omkeek naar z’n concurrenten en vervolgens met groots machtsvertoon iedereen z’n hakken liet zien. Wat een macht en welk een kampioen.
Wanneer ik en velen met mij 7 jaren lang in de luren ben gelegd door “ de grootste wielerkampioen ooit” , geef ik zonder twijfel nu m’n portie aan fikkie en ga desnoods het internationale korfballen met aandacht volgen. Dit zal de druppel zijn, want als zelfs dit soort iconen, voorbeelden voor de sport, ons al bij de benen nemen, hoef ik nergens meer geloof aan te hechten. Dan valt alle grond onder onze voeten weg. Een loer gedraaid, de zoveelste, maar deze zal harder nadreunen dan al die andere bij elkaar.
Twee mogelijkheden. Alle doping weg en een tour die desnoods maar drie dagen duurt en over molshopen gaat, maar die dan wel eerlijk verloopt. Een andere mogelijkheid is om alles vrij te geven. Spuit maar raak en kijk wie er in de sprint met 140 km/h over de meet zal komen en wie onderweg zal sneuvelen. Ook dan is het in zekere mate eerlijk.
Ik schrijf dit met pijn in m’n hart, want het is zo’n mooie sport vol heroïek en geweldige verhalen.

Lance Edward Gunderson Armstrong (1971) werd professioneel wielrenner na de Olympische Spelen van Barcelona in 1992. Een jaar later werd hij wereldkampioen in Oslo. Een dieptepunt kwam tijdens de Ronde van Frankrijk van 1995: Armstrongs teamgenoot Fabio Casartelli kwam te overlijden na een val. De volgende dag kwamen alle teamgenoten gelijktijdig als eerste over de meet. Twee dagen na de dood van Casartelli won Armstrong zijn eerste touretappe.
In 1996 werd Armstrong getroffen door teelbalkanker met uitzaaiingen naar longen en hersenen. Na zware operaties en een toen nog experimentele vorm van chemotherapie kwam hij er weer bovenop en volgden zijn grote successen in de Tour de France. Hij richtte samen met Nike, de Lance Armstrong Foundation op die sindsdien honderden miljoenen dollars inzamelde voor de strijd tegen kanker. Dat is waar Armstrong zijn energie wil insteken en niet tegen USADA.