"Ik ben Gerrit."

Een aantal weken geleden schreef ik een droevig stukje over de Tour de France en vooral over de al jaren vaste gast op de eerste rij bij dit evenement: het dopingspook.
In stilte had ik nog gehoopt dat het allemaal mee zou vallen, want wie schiet er iets mee op wanneer een zo geweldige sport door het slob gehaald wordt?
Gisteren echter werd het rapport van de USADA openbaar gemaakt. Onomstotelijk bewijs tegen Lance Armstrong, een boekwerk van wel 1000 bladzijden, 26 onder ede afgelegde verklaringen van direct betrokkenen, onder wie 15 renners met kennis van de handel en wandel van de ploeg.
In de “Spits” las ik vanochtend een tamelijk vernietigend stuk over dit dopinggebruik. Onlangs had een wielerverslaggever gemeld dat wanneer je in sommige seizoenen de dopingzondaars uit het Tourklassement haalt, de nummer tachtig uit het eindklassement van dat jaar de Tourzege op zijn naam krijgt.
De droom is nu definitief aan diggelen. Het icoon is van z’n sokkel gelazerd. Er is weinig geloofwaardigheid meer aan het profwielrennen. Met een eerlijke krachtmeting heeft het al jaren helemaal niets te maken.
Misschien is het een idee om het handjevol niet-gebruikers in een volgende Tour op elektrische fietsen te laten rijden. Je kunt ze bergop ook vastknopen aan motoren, of een extra turbootje toevoegen tijdens afdalingen.
Volgend jaar zal ik de Tour op een andere manier volgen, namelijk als natuurfilm. Het geluid gaat af en ik hoop op prachtige helikopterbeelden van Alpentoppen en geweldige vergezichten. Met het klassement hou ik me niet bezig, want hoe dat er definitief uitziet, verneem ik over een jaar of 8 wel.
Zeven lange jaren de verkeerde geletruiwinnaar op de Champs- Elysées. Een decennium lang voor de gek gehouden. Kan de wielerliefhebber pur sang dit aan? Ik wens hem veel sterkte.
Het refrein van het liedje van Gerrit Dekzeil eindigt met de zin: “In deze wereld, waar je steeds wordt genept.”

Anne Jan Teunis